Deze man hier is de reden waarom ik dol ben op labrador retrievers. Hij heeft alle typische lab-persoonlijkheidskenmerken. Ik heb 6 labs gehad (misschien wel 5, ik weet niet zeker of Molly echt een lab in zich heeft) en Moose is de meest “labrador” van allemaal. Expert op het gebied van water… hij is geen fan.
We adopteerden Moose toen hij 7 jaar oud was. Hij woog ongeveer 90 pond en had lange benen. Hij had een grote tonvormige borst. Ik dacht altijd dat hij een weimeraner was of een andere mix van een hond met een grote borst en een labrador retriever. De DNA-test van het wijsheidspanel zei dat hij 100% lab was, maar ik weet het niet zeker.
Hier zijn 5 kenmerken die voor mij bewezen dat hij op zijn minst gedeeltelijk lab was:
-
Hij hield van mensen, vooral van Don en mij. Hij hield van iedereen die ooit langskwam en als je hem te eten gaf of uitliet, was hij je vriend voor het leven.
-
Hij was een Stage 5 Clinger. Als je de term ‘klittenbandhond’ hebt gehoord, dan was dat Moose. Hij was bijzonder aanhankelijk met mij en daardoor ging ik nog meer van hem houden. Als ik opstond en de kamer verliet, volgde hij. Als iemand de keuken inging, was hij daar altijd. Ik denk dat hij er bovenal van hield om op de hondenbank te slapen met zijn hoofd in mijn schoot. Ik vond het geweldig.
-
Hij was dol op eten. Tot het punt dat zijn neus hem veel in de problemen bracht. Hij zou alles eten, op één uitzondering na. Ik heb een keer een citroenschil op de grond laten vallen en hij at het op. Ik dacht zeker dat hij het zou uitspugen, maar dat deed hij niet en toen smeekte hij om meer. (Ik heb hem niet meer gegeven.) Het enige dat hij niet lekker vond, waren bladgroenten. Als ik sla of spinazie op de grond liet vallen, spuugde hij ze uit. LOL
-
Hij ging graag wandelen. Hij was altijd in voor een wandeling en hij kreeg er veel van.
-
Zijn neus werkte de hele tijd. Zelfs toen zijn zicht en zijn gehoor het begaven, deed zijn neus het altijd.
Je hebt waarschijnlijk gemerkt dat ik in de verleden tijd schrijf. Als je mij niet volgt op Instagram dan weet je niet dat we op 12 september afscheid hebben genomen van Moose. Hier is het bericht als je het wilt lezen en hem wat liefde wilt tonen.
Ik had echt gehoopt dat hij het tot zijn 15,5e verjaardag zou halen. We zouden een feestje geven, maar het mocht niet zo zijn.
Don en ik wisten dat deze dag zou komen, dus probeerden we ons voor te bereiden. De afgelopen maand of zo zag ik enkele subtiele veranderingen en ik wist dat we het einde naderden. Voor het grootste deel denk ik dat het goed gaat met Don en mij, en met Molly ook. Moose hield meer van haar dan van hem, denk ik.
Het is pas een paar weken geleden, dus ik heb nog steeds die momenten waarop ik vergeet dat hij weg is. Dat zijn de ergste en ze maken me verdrietig. Maar ik probeer aan alle gelukkige tijden te denken en dat waren er veel. Hij was een blije hond.
Hij hield van loungen. Ik grap dat hij het BESTE hondenbedmodel ooit was. Hij heeft veel geoefend. Als ik een foto van hem wilde maken, hoefde ik alleen maar een hondenbed neer te zetten en hij ging liggen en viel uiteindelijk zelfs in slaap.
Zo kwam ik aan onderstaande verjaardagsfoto’s. Hebben niet alle verjaardagsfeestjes voor honden een hondenmand?? Hij was een ham en maakte me altijd aan het lachen.
De foto’s van het hondenbed zijn een serie uit een commerciële fotoshoot voor Big Barker. Ze zeiden: “We zouden het geweldig vinden als hij zijn hoofd op het kussen legt.” Moose zei: “Ik heb dit!” En dat deed hij.
